Een jaar is zo om, zeker het afgelopen jaar. Waarom ? Er was een keerpunt in het leven, bestaande uit de beslissing om af te gaan vallen, het medicijngebruik (10 pillen per dag) te reduceren en de levensstijl te veranderen. Lijkt simpel, is moeilijk.
Resultaat: 25 kg lichter, geen (!) medicijnen meer en een ander leef- en eetpatroon. En niet meer (dood-) moe. Voor wie mij kent: dat was de afgelopen 18 jaar wel het geval, hoewel ik dat vaak heb kunnen maskeren.
Even terug naar toen: steeds vroeger op de dag kapot, en uiteindelijk een jaar lang 18 uur per dag slapen maakte een arbeidsgehandicapte van mij. Ik deed alles wat maar te bedenken viel in het medische en paramedische circuit, onderging twee jaar (!) intensieve psychiatrische begeleiding (een shrink was in..), alles zonder of met weinig resultaat. Er werd geen oorzaak gevonden en ik werd letterlijk afgeschreven.
Met pijn en moeite kon ik me staande houden en nog een (fysiek zeer beperkte) bijdrage leveren aan de
bedrijfsvoering. Het
privé sociale leven stond
nolens volens op een onverantwoord laag pitje.
Nu had destijds de afdeling ME (
Myalgische Encefalomyelitis) van het Radboud, thans gespecialiseerd in deze kwaal, wel als
mogelijkheid geopperd dat een kleine, chronische ontsteking (vaak aan het gebit) een oorzaak kon zijn van een reactie van het afweersysteem, zich uitend in chronische vermoeidheid. Maar: niemand (ook niet
KNO-ers, tandartsen en internisten) konden iets vinden, ondanks alle technieken. Toen ook de psychiater er geen gat meer in zag gold als adagium: accepteer het nou maar.
Tot ik van de mondhygiëniste afgelopen voorjaar het advies (ondersteund door de tandarts) om verstandskiezen te laten weghalen (door de kaakchirurg), om zo beter de bestaande kiezen te kunnen onderhouden en reinigen. Die arts liet een rondom-kaakfoto maken en wees mij op een (volgens hem) zeer oude en botverdringende ontsteking.
Fluks (slechts 3 sessies nodig ...) laten openmaken en het bleken behandelde wortelkanalen te zijn. Behandeld in de zin van: opengemaakt, bateriedodende massa er in en (tijdelijk) afgesloten. Dat tijdelijk heeft 20 jaar geduurd en zo kon er een chronische ontsteking ontstaan en blijven 'etteren'.
Dat uitte zich door zeer regelmatige ontstekingen van de (kaak-) bijholte, die vervolgens de bronchiën aanstak. Omdat ik cargapatiënt was/ben en inmiddels 15 tot 20 keer longontsteking had gehad, betekende dat 2 tot 3 x per jaar een 'kuurtje', om dat gevaar af te wenden. Een kuurtje, ja, ja, continu antibiotica dus.
Uiteindelijk bleek alsnog dat niet alle ontstekingsresten met een alsnog perfect uitgevoerde wortelkanaalbehandling met aansluitend vullen verdwenen waren. Een wortelpuntresectie (opensnijden tandvlees, alsnog boren en de aangetroffen ontsteking verwijderen en meteen weer vullen) bleek nodig. Aanleiding was opnieuw vermoeidheid en een gevoelige plek in de kaak.
De vraag die rest is natuurlijk: waarom is de oorzaak nooit eerder gevonden ? Nu zijn er vele jaren in de bloei van mijn leven als in een mist aan mij voorbij gegaan, is er een enorm verlies van productivteit geweest en natuurlijk aan familieleven: het liefst onttrok ik mij daaraan, te druk en vermoeiend.
Volgens de kaakchirurg was ontdekking niet eenvoudig: bloedtesten gaven wel verhoogde waarden die wezen op een ontsteking, maar nooit genoeg om deze te traceren. Hoe het zij: na een jaar dokteren (en misschien moet er nog wel een keer worden gesneden) ben ik bijna van de ontsteking af en heb ik weer een voller leven. Bijna 60, dat wel ...
